سیستمهای اطفای حریق به مجموعهای از تجهیزات و فناوریها گفته میشود که به منظور خاموش کردن آتش بهطور خودکار یا دستی در فضاهای مختلف نصب میشوند. این سیستمها نقش مهمی در حفاظت از جان انسانها و موجودات، کاهش خسارتهای مالی و جلوگیری از گسترش آتش دارند.
1. انواع سیستمهای اطفای حریق:
1. سیستمهای آب پاش (Sprinkler Systems):
• یکی از رایجترین و مؤثرترین سیستمهای اطفای حریق است که از آب به عنوان ماده خاموشکننده استفاده میکند.
• کارکرد: این سیستمها شامل لولههایی هستند که در سقف نصب میشوند. هنگامی که دمای محیط به حد خاصی برسد (مثلاً ۶۷ درجه سانتیگراد)، شیرهای آب باز میشوند و آب به شکل اسپری بر روی منطقه آتشزده ریخته میشود.
• مزایا: مناسب برای فضاهای عمومی، ساختمانها، انبارها، و مواردی که آتشسوزیهای گسترده احتمال دارد.
2. سیستمهای گازی (Gaseous Systems):
• این سیستمها از گازهای خاصی برای خاموش کردن آتش استفاده میکنند که رایجترین آنها گاز CO2 (دیاکسید کربن) و گاز FM-200 است.
• کارکرد: به محض شناسایی آتش، گاز به فضا وارد میشود و اکسیژن موجود را کاهش میدهد که این امر باعث خاموش شدن آتش میشود.
• مزایا: این سیستمها در محیطهایی که حساس به آب هستند (مانند اتاقهای سرور، اتاقهای مخابراتی و تجهیزات الکترونیکی) استفاده میشود.
3. سیستمهای فومی (Foam Systems):
• این سیستمها برای آتشهای سوختی مانند نفت، بنزین، و سایر مایعات قابل اشتعال طراحی شدهاند.
• کارکرد: این سیستمها کف تولید میکنند که به سطح آتش کشیده شده و از تماس اکسیژن با آتش جلوگیری میکنند.
• مزایا: این سیستمها برای مناطق خاصی که مواد سوختی در آنها وجود دارند بسیار مناسب است.
4. سیستمهای شیمیایی خشک (Dry Chemical Systems):
• در این سیستمها، مواد شیمیایی بهصورت خشک به آتش پاشیده میشود.
• کارکرد: این مواد شیمیایی با واکنش شیمیایی آتش را خاموش میکنند.
• مزایا: این سیستمها معمولاً در اتاقهای موتور، کارخانهها و فضاهایی که مواد شیمیایی خطرناک دارند استفاده میشوند.
5. سیستمهای آب و مواد شیمیایی (Water Mist Systems):
• این سیستمها با استفاده از مه آب (water mist) آتش را خاموش میکنند.
• کارکرد: آب به صورت مه یا بخار ریز از لولهها منتشر میشود که باعث کاهش دما و خاموش شدن آتش میشود.
• مزایا: این سیستمها بهویژه در محیطهای بسته و فضاهایی که خطر آسیب به تجهیزات گرانقیمت دارند، مانند اتاقهای سرور بسیار مفید هستند.
2. نحوه عملکرد سیستمهای اطفای حریق:
• تشخیص آتش: اولین مرحله در سیستمهای اطفای حریق، شناسایی آتش است. این شناسایی معمولاً توسط سیستمهای اعلام حریق یا حسگرهای دما و دود انجام میشود.
• فعالسازی سیستم: پس از شناسایی آتش، سیستم اطفای حریق بهطور خودکار فعال میشود. در برخی سیستمها این اقدام از طریق دتکتورهای حرارتی، دود، یا حتی فشار انجام میشود.
• خاموش کردن آتش: پس از فعالسازی، سیستم اقدام به رهاسازی ماده اطفای حریق (آب، گاز، کف، یا مواد شیمیایی) میکند تا آتش را خاموش کند.
• پایان عملیات: پس از خاموش شدن آتش، سیستمهای اطفای حریق باید تنظیمات خود را برای اطمینان از عدم گسترش دوباره آتش بازبینی کنند.
3. منابع رسمی و استانداردها برای سیستمهای اطفای حریق:
1. NFPA (National Fire Protection Association): این سازمان استانداردهایی مانند NFPA 13 برای سیستمهای آبی و NFPA 2001 برای سیستمهای اطفای حریق گازی را تنظیم کرده است.
2. ISO 6182: این استاندارد بینالمللی برای سیستمهای آبپاش خودکار حریق است.
3. BS 5306: استاندارد بریتانیایی برای سیستمهای اطفای حریق.
4. قوانین محلی و ملی: در هر کشور، ممکن است استانداردهای خاصی برای نصب و نگهداری سیستمهای اطفای حریق وجود داشته باشد که باید رعایت شوند
بدون دیدگاه